Algemeen

Een merkwaardige geschiedenis speelt zich af in Lyme, een stadje in Connecticut (USA), halverwege de jaren 70 van vorige eeuw. In twee gezinnen wordt bij een kind de diagnose gesteld van kinderreuma. De ouders van deze kinderen komen te weten dat hun kinderen niet de enigen zijn. Het lijkt wel om een soort streekgebonden epidemie te gaan, niet alleen bij kinderen maar ook bij volwassenen. Aangezien de klassieke vormen van artritis niet epidemisch optreden, wordt voor het fenomeen in Lyme een verklaring gezocht. De ouders van de getroffen kinderen nemen contact op met de onderzoekers van de befaamde Yale-universiteit. Een van hen is Allen Steere. Hij constateert dat de plaatsen waar deze mysterieuze vorm van artritis voorkomt (grassige en bosachtige gebieden), en het seizoen overeenkomen met die waarin bepaalde teken zich het meest manifesteren. Willy Burgdorfer, een andere onderzoeker, identificeert de microbe die bij tekenbeten via het speeksel van de teek de mens kan besmetten; later volgt het bewijs dat deze microbe de verwekker is van zogenaamde Lyme artritis. De microbe kreeg de naam mee van zijn ontdekker: ‘Borrelia Burgdorferi’. Kinderen zowel als volwassenen kunnen worden besmet met Lyme-artritis als gevolg van een tekenbeet, in geval de teek zelf besmet was.

Verschijnselen

Op de plaats van de tekenbeet ontstaat een huiduitslag, die zich naderhand over andere lichaamsdelen kan verspreiden. De uitslag verdwijnt meestal binnen de drie tot vier weken en kan in sommige gevallen bijna onopgemerkt voorbijgaan. Later kan artritis ontstaan waarvan de gebruikelijke naam nog steeds verwijst naar het stadje Lyme. Bloedtests kunnen aantonen of er sprake is van een Lyme-infectie.

Behandeling

Na een zomerwandeling in een bebost gebied – ook in Vlaanderen en Nederland – wordt bij thuiskomst best geïnspecteerd of er geen tekenbeten aanwezig zijn. Soms is de teek zelf nog zichtbaar.

In geval van sterke aanwijzing van Lyme-artritis wordt een behandeling gestart met antibiotica.